Nie chciałam o polityce. Ale…
Naprawdę. Nigdy nie myślałam, że na tym blogu poruszę temat polityki. A jednak – zbliżające się wybory sprawiły, że coś we mnie pękło. Czuję, że muszę. Bo to, co się dzieje, dotyczy nas wszystkich. Naszej codzienności. Naszej przyszłości.
Wychowałam się na małej wsi, gdzie życie płynęło według prostych zasad. Tata pracował, mama ogarniała dom i wychowanie. Nie było może dużo rozmów, czułości, ale było bezpieczeństwo. Dali nam tyle, ile potrafili – po swojemu. I dziś nie mam żalu. Ale mam refleksję.
Z biegiem lat zrozumiałam, jak bardzo ważna jest bliskość. Prawdziwa rozmowa. To zwykłe: „Jak Ci minął dzień?” może znaczyć więcej, niż się wydaje. Tego mi kiedyś brakowało – dziś wiem, jak bardzo wpływa to na dorosłe życie.
Wiara była obecna w moim życiu od zawsze. Jest nadal. Jestem grekokatoliczką – chociaż teraz mam więcej pytań niż odpowiedzi. I boli mnie, kiedy widzę, jak łatwo można nią manipulować. Jak politycy potrafią używać religii jako narzędzia. Jak można się modlić, a potem z pogardą mówić o drugim człowieku?
Moje życie rozpięte jest między wsią a Warszawą. I te dwa światy różnią się bardziej, niż myślałam. Każdy żyje w swojej bańce. Każdy „wie lepiej”, każdy ma jakiegoś mema czy filmik do pokazania – i tyle. Koniec rozmowy. Polityka wchodzi w domy i dzieli. Rodziny się kłócą, znajomi milkną. I coraz trudniej udawać, że wszystko jest okej. Bo nie jest.
W telewizji – z każdej strony – słychać manipulacje. Gra na emocjach. Dzielnie ludzi według etykietek, wiary, pochodzenia. I boli, kiedy ktoś bliski rzuca: „Ty to chyba tylko TVN oglądasz” albo „Masz na czole wypisane, skąd jesteś”. Koniec rozmowy. Czasem koniec relacji.
Rodziny dzielą się przy stołach. Na pogrzebach mijamy się wzrokiem. Jakby poglądy były ważniejsze niż więzi.
To mnie naprawdę przeraża.
Bo jeśli przestaniemy ze sobą rozmawiać – to co nam zostanie? Jak się dogadać, kiedy jedna strona czuje, że druga mówi głosem telewizora?
A wracając do wyborów… Nie wiem jeszcze, na kogo zagłosuję. Mam mętlik w głowie. Ale wiem jedno – nie chcę więcej tej prawicowej propagandy, hipokryzji i moralizowania. Nie chcę, żeby ktoś mi ustawiał życie i mówił, co jest „słuszne”. Chcę żyć w kraju, w którym różnice uczą, nie dzielą. W którym mogę pracować i żyć po swojemu – z szacunkiem do siebie i innych.
Mam ukraińskie korzenie. I kiedy słyszę, że „tu jest Polska, tu nie ma dla nich miejsca”, to nie godzę się na to. Przecież my, Polacy, też wyjeżdżaliśmy. Też szukaliśmy lepszego życia. I nikt nie wie, jak zachowałby się w obliczu wojny. Możemy się różnić, nawet się nie zgadzać – ale czy to powód, żeby siebie nienawidzić?
Pewnie, że nie zawsze wszystko mi się podoba. Ale wiem, że za każdym człowiekiem stoi historia, której nie widać na pierwszy rzut oka. I że łatwiej jest ocenić, niż zrozumieć.
Dziś bardziej niż kiedykolwiek czuję, że potrzebujemy rozmowy. Prawdziwej. Bez etykietek. Bez ataków. Chcę Polski, w której da się mówić, nawet gdy się różnimy. Chcę wybrać kogoś, kto nie będzie pogłębiał podziałów.
Nie ma kandydata idealnego. Ale jest pytanie: w którą stronę chcemy iść? Zamknięcia czy otwartości? Pogardy czy szacunku?
Dlatego – idźmy na wybory. Bo to, co dziś wybierzemy, będzie miało wpływ na nasze życie. Większy, niż nam się wydaje.
***
I didn’t want to talk about politics. But…
Really. I never thought I would bring up politics on this blog. And yet – the upcoming election has made something inside me snap. I feel I have to. Because what’s happening affects us all. Our daily lives. Our future.
I grew up in a small village where life followed simple rules. Dad worked, mum embraced the house and parenting. There may not have been a lot of talk or tenderness, but there was security. They gave us as much as they could – in their own way. And today I have no regrets. But I do have a reflection.
Over the years, I have come to understand the importance of closeness. Real conversation. That simple: ‘How was your day?’ can mean more than it seems. This is something I used to miss – today I know how much it affects my adult life.
Faith has always been present in my life. It is still there today. I am a Greek Catholic – although now I have more questions than answers. And it pains me to see how easily it can be manipulated. How politicians can use religion as a tool. How can one pray and then speak of another human being with contempt?
My life is stretched between the countryside and Warsaw. And the two worlds are more different than I thought. Everyone lives in their own bubble. Everyone ‘knows better’, everyone has some meme or video to show – and that’s it. End of conversation. Politics enters homes and divides. Families bicker, friends fall silent. And it’s getting harder and harder to pretend that everything is ok. Because it isn’t.
Manipulation can be heard on television – from all sides. It plays on emotions. Dividing people according to labels, faith, background. And it hurts when someone close to you throws out: ‘You probably only watch TVN’ or ‘You have where you’re from written on your forehead’. End of conversation. Sometimes the end of a relationship.
Families share at tables. At funerals we pass each other’s eyes. As if views are more important than bonds.
This really scares me.
Because if we stop talking to each other – what’s left? How do we get along when one side feels that the other speaks with the voice of the TV?
And back to the election… I don’t know yet who I’m going to vote for. My head is in a muddle. But I do know one thing – I don’t want any more of this right-wing propaganda, hypocrisy and moralising. I don’t want someone setting up my life and telling me what is “right”. I want to live in a country where differences teach, not divide. Where I can work and live my own way – with respect for myself and others.
I have Ukrainian roots. And when I hear that ‘here is Poland, there is no place for them here’, I don’t accept it. After all, we Poles also left. We were also looking for a better life. And no one knows how we would have behaved in the face of war. We can differ, even disagree – but is that a reason to hate each other?
Sure I don’t always like everything. But I know that behind every person there is a story that you can’t see at first glance. And that it’s easier to judge than to understand.
Today, more than ever, I feel that we need a conversation. A real one. Without labels. Without attacks. I want a Poland where it is possible to talk, even when we differ. I want to elect someone who will not deepen divisions.
There is no perfect candidate. But the question is: which way do we want to go? Closure or openness? Contempt or respect?
Therefore – let us go to the polls. Because what we choose today will have an impact on our lives. Bigger than we think.
