Odkąd zamieszkałam w Warszawie, a minęło od tego czasu kilka dobrych lat środkiem komunikacji z którego najczęściej korzystam są polskie koleje. Za każdym razem kiedy jadę na stację przychodzi taka myśl, czy tym razem wszystko odbędzie się zgodnie z planem. I prawie za każdym razem coś się dzieje… a to pociąg jest opóźniony, a to nie ma wagonu na który kupiłam bilet… różne sytuacje już mnie spotykały na przestrzeni tych lat.
Ostatnie moje miesiące to ciągłe podróże, czasem wydaje mi się, że zamieszkałam w pociągu. I przyznać się muszę, że z biegiem czasu stało się to bardzo męczące, a zarazem ekscytujące. Intrygujące w tym wszystkim jest to jakich ludzi mogę spotkać, czy wydarzy się coś o czym będę mogła opowiadać.
Jedna z takich historii, która przychodzi mi do głowy jest z tegorocznych wakacji 2024. Jak zwykle przyjechałam na stację za wcześnie – należę do tej grupy, która przyjeżdża za wcześnie. Stoję na peronie i już widzę na tablicy odjazdów, że pociąg którym mam odjechać jest opóźniony. Zaczyna się od 5 minut, a kończy się na 40 minutach.
Jak cudownie myślę sobie, w międyczasie wysyłam kilka wiadomości do znajomych z odpowiednim poziomem nerwa. Pociąg nadjeżdża, wsiadam do odpowiedniego wagonu, przedziału i na swoje miejsce. Po chwili dosiadają się moi współtowarzysze – na przeciwko mnie siedzi para, obok mnie starsza Pani i Pan. Na sam koniec wbiega Pani z dwoma ogromnymi walizami. Pomyślałam sobie, że może być ciekawie. I podróż się zaczyna…
Otwierają się drzwi do przedziału, pojawia się Pan konduktor i prosi o bilety. Zwraca uwagę tej Pani z walizkami, że pasażer powinien mieć tylko tyle bagażu ile jest w stanie ogarnąć. I zaczyna się dyskusja, że u niej w Szwajcarii to jest zupełnie inaczej. Że nie ma takich ograniczeń, że obsługa pociągu jest miła i bezproblemowa i co to wogóle jest w tej Polsce. Na ten wywód odzywa się Pan siedzący na przeciwko tej Pani i opowiada, że mieszkał ponad 20 lat w Wielkiej Brytanii i nie ma porównania do tego co w Polsce. Dłuższą chwilę trwa ta wymiana zdań, a ja po dłuższej chwili nie wytrzymuję i pytam się czy w samolocie to nie ma żadnego ograniczenia co do bagażu. Na to słyszę, że nie i dalej Państwo wraca do narzekań o tym jak na tym naszym polskim podwórku jest beznadziejnie. Pozostałe godziny mojej podróży wyglądają podobnie. Słucham jak ta Pani co mieszka w Szwajcarii i ten Pan co mieszkał w Wielkiej Brytanii opowiadają o szpitalach i leczeniu, porównując to do polskich warunków. W Szwajcarii w szpitalu do posiłku dodawany jest szampan, a Wielkiej Brytanii na wejściu robione są wszelkie badania – takie komentarze słyszę. Moja dusza śmieje się do rozpuku, bo jedna mi myśl mi się kołacze w głowie – chciałabym tego wszystkiego doświadczyć. Jest jak ze wszystkim,są plusy i minusy życia w wybranym kraju – wszystko zależy od punktu widzenia. A my mamy jakąś taką cechę, że wszystko potrafimy krytykować. Sama często tak mam 🙂
***
Ever since I moved to Warsaw, and it’s been a good few years since then, the means of transport I use most often are the Polish railways. Every time I go to the station, I think about whether everything will go according to plan this time. And almost every time something happens… the train is delayed, or there is no carriage for which I bought a ticket… I have experienced many different situations over the years.
The last few months I’ve been travelling all the time, sometimes it feels like I’ve taken up residence on a train. And I have to admit that over time it has become very tiring, yet exciting at the same time. What’s intriguing about it all is what kind of people I might meet, or if something happens that I can tell stories about.
One such story that comes to mind is from this year’s 2024 holiday. As usual, I arrived at the station too early – I’m one of that group that arrives too early. I’m standing on the platform and I can already see on the departure board that the train I’m supposed to leave is delayed. It starts at 5 minutes and ends at 40 minutes.
How wonderful, I think to myself, in the meantime sending a few messages to friends with the right level of nerve. The train arrives, I get into the right carriage and compartment and into my seat. After a while, my companions get on – a couple sits opposite me, an old lady and a gentleman next to me. At the very end, a lady runs in with two huge suitcases. I thought to myself, this could be interesting. And the journey begins…
The compartment door opens, the gentleman conductor appears and asks for the tickets. He points out to the lady with the suitcases that the passenger should only have as much luggage as he can handle. And a discussion begins that in Switzerland it is completely different. That there are no such restrictions, that the train staff are friendly and unproblematic and what is it like in Poland. The gentleman sitting across from her replies that he has lived in the United Kingdom for more than 20 years and that there is no comparison with Poland. The exchange continues for a while and after a while I can’t bear it any longer and ask if there are any baggage restrictions on the plane. To this I hear that there is not and you go back to complaining about how hopeless things are in our Polish backyard. The remaining hours of my journey are similar. I listen to the lady who lives in Switzerland and the gentleman who lived in the UK talking about hospitals and treatment, comparing it to Polish conditions. In Switzerland, champagne is added to the meal in hospital, whereas in the UK, all kinds of tests are done on entry – these are the comments I hear. I can’t help laughing, because I have a thought in my head: I would like to experience all this. It’s like with everything, there are pros and cons to living in the country of your choice – it all depends on your point of view. And we are so prone to criticise everything. I often feel that way myself 🙂
